Эмпіры́зм (грэц. έμπειρία — вопыт)

Эмпіры́зм (грэц. έμπειρία — вопыт) — кірунак у тэорыі пазнання, які прызнае пачуццёвы вопыт крыніцай ведаў і сцвярджае, што ўсе веды заснаваны на вопыце. Супрацьстаіць рацыяналізму і містыцызму. Пры гэтым, іншая пазнавальная здольнасць чалавека — розум — разглядаецца ў эмпірызме толькі як паведамленне і перакампанаванне таго матэрыялу, які дадзены нам у вопыце, а таксама як здольнасць, якая ў прынцыпе нічога не дадае да нашых ведаў. У метадалагічным плане эмпірызм — гэта прынцып, паводле якога жыццёвая практыка, мараль і навука павінны грунтавацца выключна на адпаведным вопыце.

У якасці цэласнай гнасеалагічнай канцэпцыі эмпірызм сфармаваўся ў XVII-XVIII стст. У гісторыі філасофіі эмпірызм выступаў як ідэалістычны (Дэвід Юм, Джордж Берклі, Эрнст Мах, Рыхард Авенарыус, сучасны лагічны эмпірызм і інш), які прызнаваў адзінай рэальнасцю суб'ектыўны вопыт (пачуццё, уяўленне), і як матэрыялістычнай эмпірызм (Фрэнсіс Бэкан, Томас Гобс, Джон Лок, Эцьен Кандыльяк і інш.), які лічыў, што крыніцай пачуццёвага вопыту з'яўляецца аб'ектыўны свет.

У метафізіцы гэты кірунак ахоплівае розныя пункты гледжання, пераходзячы як у дагматычныя сістэмы вядомага тыпу, так і ператвараючыся ў скептыцызм. Гэта тлумачыцца разнастайнасцю тлумачэнняў, якія нярэдка той жа меркавач можа надаваць паняццю «вопыт».

У вопытам у вузкім сэнсе гэтага слова разумеюць пазнання адзінкавага, асобнага (Арыстоцель: ή μέν έμπειρία τών χαθ ' έχαστόν εστι γνώσις — singularium cognitio). Але адзінкавае можна разумець:
1.як суб'ектыўнае пачуццё, калі гаворка ідзе аб знешнім вопыце, ці як «адзінкавае ўяўленне», калі гаворка ідзе пра ўнутраны вопыт;
2.як успрыманне чагосьці адзінкавага, якое мае незалежнае ад свядомасці існаванне ў выглядзе часткі знешняга свету і працягвае існаваць, нягледзячы на свядомасць і ў той жа час, калі ўспрыманне перарываецца.

結果 (日本語) 1:

経験主義（ギリシャΈμπειρία - 。エクスペリエンス） -知識の源の官能的な経験を認識し、すべての知識は経験に基づくものであると主張している知識の理論、の方向で。合理主義と神秘主義に抵抗します。同時に、他の人間の認知-心は-のみ経験主義のメッセージとして考えと経験で私たちに与えられている材料だけでなく、原理的には我々の知識には何も追加しない能力を、perakampanavanneされます。方法論の面では、経験主義- 。重要な実践、倫理と科学は単に関連した経験に基づくものでなければならないという原則

XVII-XVIII世紀に形成された認識論的経験論の全体論的な概念として。経験主義の哲学の歴史の中で彼は唯一の現実主観的経験（感覚、想像力を）認識されている理想主義的な（デビッド・ヒューム、ジョージ・バークリーとエルンスト・マッハ、リヒャルト・アヴェナリウス、現代論理経験主義、等）、を務め、そしてどのように物質的経験主義（フランシス・ベーコン、トーマスホッブズ、ジョン・ロック、エティエンヌ・コンディヤックら）、知覚経験の源は客観的世界であると信じていた。

この傾向の形而上学では、独断的なシステムの既知の種類を渡し、そして懐疑論に変わる、異なる視点を包含する。これは、多くの場合、同じmerkavachある解釈の様々な原因であることの概念与えることができる「体験」を

単語知識の単位を理解し、個々の狭い意味での経験（アリストテレス：ήμένέμπειρίατώνχαθ」έχαστόν εστιγνώσις - singularium cognitioを）。しかし、アイデンティティは理解することができます：
主観的な感覚としては1、それは外部の経験に来るとき、または「単一ビュー」と、それは内側の経験に来るとき;
の形で意識の有無とは無関係であるものの個々の2.どのように知覚、外の世界とは、心にもかかわらず、受信が中断されると同時に、存在し続けます。